OI VLAXOI

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΣΟΝΤΑΣ

ΤΣΟΝΤΑ: Από τον Γκουσγκούνη στην Τζούλια:

Όλη η προϊστορία του ελληνικού πορνό!

 

Η Απαρχή

Ο ελληνικός κινηματογράφος ξεκίνησε στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα (η πρώτη Ελληνική ταινία με γυμνό ήταν η «Δάφνις και Χλόη» του Ορέστη Λάσκου, το 1931), με ένα μικρό αριθμό ταινιών μέχρι το 1940 (35 κατά προσέγγιση).

Η άνθησή του άρχισε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, με 4-7 ταινίες το χρόνο μέχρι το 1950 και σταδιακά η παραγωγή αυξήθηκε μέχρι τις 60 ταινίες το 1960. Η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ήταν από το 1960 μέχρι το 1973 φτάνοντας μέχρι τις 97 ταινίες το χρόνο (με μέσο όρο 80 ταινίες ανά έτος).

Εκεί, λοιπόν, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, και ενώ ο εγχώριος κινηματογράφος ποιοτικά πνέει τα λοίσθια υπό την παντοκρατορία της Φίνος φιλμς, εγείρεται αργά και σταθερά η ελληνική βιομηχανία πορνό.

Η νέα αυτή βιομηχανία ταινιών απομυζώντας από την προϋπάρχουσα τους πρώτους «ηθοποιούς» της καθώς και μια ολόκληρη συντεχνία από τεχνικούς, σεναριογράφους, παραγωγούς και σκηνοθέτες που χρειάζονταν ώστε να πλαισιώσουν το ρηξικέλευθο, για τα δεδομένα της εποχής, εγχείρημα, αποτέλεσε την απαρχή ενός είδους που θα ήκμαζε για περίπου δύο δεκαετίες.

Και όλα αυτά σε μία Ελλάδα με νωπές τις μνήμες από την τότε πρόσφατη χούντα των Συνταγματαρχών και με μία εμφανέστατη αδυναμία να ακολουθήσει την νοοτροπία των άλλων νεόπλουτων, ευρωπαϊκών κρατών, προσπαθώντας, ωστόσο, να γεμίσει τα παιδιά της με φαντασιώσεις επίπλαστου πλούτου και στην περίπτωση μας, επίπλαστου ερωτισμού.

 

 

Οι Αίθουσες

Τα πρώτα έτη της δεκαετίας του 1970, το θεματικό περιεχόμενο των περισσότερων λαϊκών κινηματογράφων της εποχής περιστρεφόταν γύρω από γουέστερν, πολεμικά και λοιπής θεματολογίας φιλμ, ενώ κάνανε την εμφάνιση τους και οι πρώτες αίθουσες κινηματογράφου που θα φιλοξενούσαν «αισθησιακές» ταινίες της εκκολαπτόμενης τότε ελληνικής βιομηχανίας πορνό.

 

GREEK PARTOYZA